اشعار

سری که سجده کرده بر پای دل            بـه قـصد قـربت و تـولای دل

با نگـه حـضـرت زهـرای دل            آمـــده تــا عـــالــم بــالای دل

دیـده قـد و قـامت رعـنـای دل            بــنــده شـده، بـنــده آقــای دل

گرفـته از جنّ و ملک برتری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

صورت زیباش، چنان ماهتاب            روز ازل جلوه نمـود از نقاب

بـه بـــاد داد آبــروی آفــتــاب            به زلف خود داد کمی پیچ و تاب

ربود از ملائک احساس خواب            به خواب دلبران خود شد عذاب

روز ازل شـد بخـدا محـشری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

از برکاتش دل ما روشن است            از کرمش هر دو سرا روشن است

شمس و قمر، ارض و سما روشن است            خـانـه کعـبه خـدا روشن است

چراغ محراب و دعا روشن است            او حـسـن دوّم دیـن مـن اسـت

گشته خدا به دین من مشـتری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

کیست حسن؟ اسم شب عاشقان            ذکـر شـریف لـب پـیـغـمـبران

ابـن رضـای ســوم شـیـعـیـان            سیـزدهم یـوسـف زهـرا نشان

عشق دل حضرت صاحب زمان            ســـتـــارۀ یـــازده آســـمــــان

شیعه تو ره به آسمان می‌بری
از برکـات حـسـن عـسـکـری

ای حَـسَـنِ حُـسـنِ جـمال نـبی            کـمـال دیـن حـق، کـمـال نـبی

به آسـمـان‌هـا پـر و بـال نـبـی            لــعــل لــبـت آب زلال نــبــی

وصال حـضرتت وصال نـبی            مـثــال هـیـبـتـت مــثــال نـبی

شـعـر شـده مـدیـحـه دیـگـری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

چه خوش بُود به این سرا سر زدن            کـبـوتـر حـرم شـدن پــر زدن

بـــر در او آمـــدن و در زدن            درب خــدای ذرّه پـرور زدن

بـاز نـشد درب، مـکـرّر زدن            از عـشق او به سیم آخر زدن

حیدری‌ام، حـیدری‌ام، حیدری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

ای حـرمـت کـعــبـه اهـل ولا            کـعـبه کجا مـدفـن پـاکـت کجا

وا أَسَـفــا دشـمـن زخــم آشـنـا            هتک نموده است حریم تو را

حـال کـه نـاامـن شـده سـامـرا            شـد حـرم مـطـهّـرت قـلـب ما

به کعـبه می‌کـند دلـم سروری
از بـرکـات حـسـن عـسکـری

او هم کنار پیکر بی‌سر رسیده است            هم پای عمّه تا لب مقتل دویده است
افتاده روی سینۀ زخـمی‌تـرین شهید            از زخم سنگ و تیغ و عصا بوسه چیده است

او هم هزار و نهصد و پنجاه کینه را            در عمق زخم‌های گل چیده دیده است
پیغام کـشته بین دو دریا به شیعه را            از لابلای حـنجـر پاره شـنـیده است
از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            کلّ مسیر، اشک نگاهش چکیده است
هر قطره آب خورده عمو را صدا زده            لطمه‌زنان روضۀ دست بُـریده است
بازار رفـته است به او حق دهید که            مثل تمام فـاطـمه‌ها قـد خـمیـده است
از نسبت کـنـیزیِ موسـرخِ بزم شام            هر صبح و شام رنج زیادی کشیده است
خوابی اگر رسیده به چشمان خیس او            با خوابِ تیرِ حرمله از جا پریده است
مرگـش فـرا رسیده ولی او حـقـیقـتاً            در کـربـلا مـیانۀ مقـتل شهـیده است

ای ‌جلـوه‌گاه‌ِ عـصمت خاتون‌ عـالـمـین            پرده‌نـشـین‌ِ قـصرِ حـیا؛ دخـترِ حـسـین

ای وام‌دار نـــور وجــودِ تــو آفــتــاب            مَکـنُـونـه گـوهـر صـدف دامن رُبـاب

بـسـیـار گـشـتـه‌ایـم؛ نـداری قـریـنـه‌ای            بیخود که نیست درخور نام سکـینه‌ای

بر ما رسیده‌ این‌ سُخـن ‌از شاهِ‌ کـربـلا            تو غـرق‌ در خـدا شـده‌ای از اَلَـست‌ها

شعری‌که‌ صَرف ‌مدح ‌تو شد دُرِّ ‌قیمتی‌ست            در خانه‌ای ‌که ‌نام ‌تو باشد چه ‌برکتی‌ست!

بر من که در دلم احدی نیست غیر تو            آرامـش اسـت در گِـرو ذکـر خِـیـر تو

فارغ نـبـوده‌ای نـفـسـی از غـم حـسین            ای ‌شصت ‌سال ‌سوخته‌ در ماتم‌ حسین

در کوچه‌های کوفه غرورت‌ شکسته شد            چون دست‌های ‌کوچکت از پُشت بسته شد

مـرثـیـه‌خــوان داغ شـهــیـدان کــربـلا            طـوبـای قـد خـمـیـده ز طـوفـان کربلا

سجده به‌ خاک ‌پای تو چون رزق ما نبود            شـد سـهـم خـارهـای بـیـابـان کــربــلا

یادت ‌که ‌هست پیش نگاه تو موج موج            «خون می‌گذشت از سر ایوان کربلا»

از ‌حال‌ رفت‌ گوش‌‌ِ تو وقتی‌ که‌ دشمنان            «کردند رو به خـیمـۀ سلطان کـربلا»

از حجم این مصیبت سنگین قدت خمید            بی‌سر تو را پدر چو در آغوش خود کشید

بیخود پدر نخوانده‌ به ‌گوش ‌تو«شیعتی»            از تـشـنگی نـبـود فـزون‌تر مـصیـبـتی

با بُغض گریه کردی و راه گلو گرفت            وقتی‌ عمو در علقمه از خون وضو گرفت

پس بعد از آنکه آب ز‌ شرم تو آب شد            اشک تو شـصت سال نـثار ربـاب شد

دیدی‌ چقدر در پی هم استخوان‌ شکست            بس تـازیـانه بر بدن دخـتـران‌ نشـست

اینها نـداشت تـازگی آری که پـیـش‌تر            پـیچـیـده تـازیـانه به بـازوی یک نـفـر

شلّاق‌ خورد بسکه‌ در آن‌ کوچه‌ از سپاه            انگـشت‌های فـاطـمه بی‌جـان شدنـد! آه

قـنفـذ به بال زخـمی بـانـو نکـرد رحم            شمشیر در غـلاف به بازو نکرد رحم

دنـیـا خـراب شـد بـه سـر شـاه لافـتـی            از هوش رفت حوریّه‌اش بین کوچه‌ها

به خـدایی خـدا، من به شما محـتاجم            تـشنه کامم، به تو ای آب بقا محتاجم

»ای که یک گوشۀ چشمت غم عالم ببرد»            من به یک گوشۀ چشمان شما محتاجم

پـنجه بر پـنجـره فـولاد شما افـکـندم            به صد امـید رسـیدم، به شفا محتاجم

چه کسی مثل تو در پیش خدا محبوب است            در حق من تو دعا کن، به دعا محتاجم

هرکه محتاج تو شد خیر دو دنیا دارد            این روا نیست بپرسند چرا، محتاجم؟

من ز تو توشۀ فـردای قـیامت طلـبم            مثل سلـمانی تو، کی به طلا محتاجم

هیچ کس مثل تو دست من مسکین نگرفت            به عـطا و کـرم تو به خـدا محـتـاجم

گفتی یک‌بار بیایی، به سه جا می‌آیم            به فدایت، به تو من در همه جا محتاجم

دم جان دادن و تاریکی قبر و میزان            «تک و تنها نگذارید مرا، محتاجم»

سائل توست«وفایی» و دمـادم گوید            به عنایت، به کرامت، به وفا محتاجم

ای بهـشت سبز کـویت آرزوی چشم‌ها            در پی تو مثل آهو، جستجـوی چشم‌ها

بر در باب الجوادت سیل جاری می‌کند            بغض سنگینی که مانده در گلوی چشم‌ها

قدسیان نوبت به نوبت پای سقاخانه‌ات            باده می‌ریزند هر دم در سبوی چشم‌ها

صبح با بال مَلَک صحن تو جارو می‌زنند            تا غـبار نـور بنـشـیند به روی چشم‌ها

دیـده‌ام پـائـیـنِ پـایِ پـنـجـره فـولاد تـو            ساکت و خاموش اوجِ های و هوی چشم‌ها

زیر ایـوان طلا با خـطِ اشـکِ زائران            گاه افـشـا می‌شـود سِرّ مگـوی چشم‌ها

ذوق دارد در طلوع و در غروب صحن تو            گـاه با نـقـاره خـانه گـفـتگـوی چـشم‌ها

می‌دهد گلدستۀ تو اذن عشق و عاشقی            می‌دهد خاک درِ تو شسـتشوی چشم‌ها

هرکجای صحن باشد با تو گرم صحبت‌اند            هر کجا هستند هستی روبروی چشم‌ها

دست‌های لاله گـردانِ رواقت می‌کـنند            زمزمِ احساس را جاری به جوی چشم‌ها

در رواقت دیده ام خورشیدها که روز و شب            صف به صف آئینه می‌کارند توی چشم‌ها

اشک شوق زائران در مسجد بالاسرت            می‌شود وقت نماز آب وضوی چشم‌ها

می‌کنی بر پا دوباره شور نیـشابور را            در قیامت بگذری وقتی ز کوی چشم‌ها

چشم‌ها اینجا طوافت می‌کنند و می‌کنی            روز محشر هم تو آنجا جستجوی چشم‌ها

در میان گریه می‌خـندند از شوق نیاز            گر بیـنـدازی نگـاه خود بسوی چشم‌ها

حلقه می‌کوبند بر در چشم‌های زائران            باز کن در، تا نـریـزد آبـروی چـشم‌ها

آسـمانِ هـشـتمِ منـظـومـۀ پـروردگـار!            باز کن درهای رحمت را به روی چشم‌ها

فتاده سخت در بستر، ولی چشمی به در دارد           به چشم نیم‌بازش، چشم بر راه پسر دارد

رسد عطر گُل روی جوادش بر مشام او           دلی از غـنچه بهر دیدن او تنگ‌تر دارد

ازاین پهلو به آن پهلو، به خود پیچد درآن حُجره           چه گویم من که زهر کین، چه کاری با جگر دارد

جوادش مثل پروانه به گرد شمع می‌سوزد           دلی از آتش داغ پدر، چون شعله‌ور دارد

کنار بسترش زهرا، نشسته با فغان، گویا           ز غم‌های دل فرزند، دستی بر کمر دارد

نه فرزندش نه مادر، چشم از او بر نمی‌دارد           به امیدی که سر از بسترش، یک لحظه بر دارد

دوباره شد به پا شور محّرم در وجود ما           که او عزم سفر در آخر ماه صفـر دارد

چه می‌داند کسی حال جواد غم گسارش را           که او امشب شب شام غـریبان پدر دارد

»وفایی» سینه‌ات را بیت‌الأحزان غم او کن           که هرکس را ببینی در عزایش چشم تر دارد

مهی که در همه عمرش، خدای باور بود            فضای مکتب توحـید، از او منّور بود

کسی که خوانده نبی بضعة النبی او را            گُل هـمیـشه بـهـار بـهـشت کـوثـر بود

حـدیث سـلـسـلـۀ او زبـانـزد هـمـه شـد            فـروغ بخـش دل عاشـقـان حـیـدر بود

سرود هجـرت او تا به توس از یثرب            بـرای اهـل ولایت، چـه درد آور بـود

شرر به خـرمن جانش زدند در غربت            دلـش از آتـش زهـر سـتـم مـکّـدر بود

لبش به زمزمه و دیـدگان او پُر اشک            لبان و دیـدۀ او چـشـمه‌سار کـوثـر بود

چو شخص مارگزیده به خویش می‌پیچید            میان حجـرۀ در بسـته دیـده‌اش تر بود

به یک نگاه به در، شعله بر دلش افتاد            گمان کنم که در آن جا به یاد مادر بود

شب فـراق گـذشت و گه وصـال رسید            شبی که دیـدن روی گـلش، میّـسر بود

پس از وداع جوادش، به پیـش دیدۀ او            نفس نفس زد و در لحظه‌های آخر بود

به روی بال ملائک به عرش می‌بردند            گُـلی که از سـتم این زمـانه پـرپر بود

اگرچه گـشت «وفایی» گُل نـبی پرپر            از این شمـیم بهشتی جهان معـطّر بود

انـگـور می‌دهـند که قـربانی‌ات کنند            لازم نکـرده دعوت مهـمانی‌ات کنند

صدها رواق در جگرت زهر باز کرد            می‌خـواسـتـنـد آیـنـه بـنـدانی‌ات کنند

هر شب تو بر غریبی خود گریه می‌کنی            مردم اگر چه سجدۀ سلطانی‌ات کنند

تو نو به نو برای خودت گریه می‌کنی            در صحن کهنه گرچه چراغانی‌ات کنند

وقـتی خـدا غـریـبی ما را نگـاه کرد            فرمـود تا حـسین خـراسـانی‌ات کنند

زن‌هـای طـوس مثل زنـان بـنـی‌اسد            جمـعـند تا عـزای پـریـشانی‌ات کنند

معصومه را به همرهی خود کشانده‌ای            تـا قـبـله‌گـاه زینب ایـرانـی‌ات کـنـند

عـرش را منتـظر خویش دگر نگذارم            فرش را خسته و پیـوسته قـدم بردارم
آن چنان قوت زانوی مرا زهر گرفت            که شده روز، چنان شام، به چشم تارم

عـرق سرد به پیـشانی گرمم بنـشـست            یــاد ســجــاد کـنــم بـا بــدن تـب دارم
زهر از تشنه لبی حال مرا کرد عوض            یا حسین! از جگـر سوخته، آتش بارم
تـازه لـرزیـدن زانـوی تو را دانـسـتـم            یا حـسین! درد غـریبی تو شد افـطارم
 شهر انگار که اطراف سرم می‌چرخد            مـادرا درد و غــم کـوچـه دهـد آزارم
یا علی! وای که عـمامه‌ام از سر افتاد            قـوتی نیست که آن را به سرم بگذارم
مثل پیغـمبر اعـظم ز بیـانم جان رفت            قــلـم و لـوح بـیـاریـد کـه بـی‌گـفـتـارم
بس در این حجرۀ در بسته به خود می‌پیچم            خسته شد جانم و پیچید به هم طومارم
باقـی عـمـر مرا از نـفـسـم بـشـمـارید            عـمـر کـوتـاه من و دردسـر بـسـیـارم
نعـل تازه به سُم مرکب مـأمون بزنـید            که من از پیکر صد چاک، خجالت دارم
تازیـانه بـزنـیـد از همه سـو بـر بـدنـم            زائـر زیـنب کـبـراست دل خـونـبـارم
من از این حجرۀ در بسته رها می‌گردم            که تمام است در این لحـظه تمام کارم
ای مـقـیـم حـرم پـاک پـیـمـبـر پـسـرم            زائر روی پـدر باش که جان بـسـپارم

هم قـضا هم قـدر دعـای شـما            پس رضای خـدا رضای شما
متـن قـرآن هـمـه ثـنـای شـمـا            هر دو عـالـم غـبـار پـای شما

بیکران است لطف و رحمت تو
خـوشـبـحـال دل رعـیـت تــو

نبض دنیاست زیر هر قـدمت            جن و انس و فرشتگان خدمت
سـرمان نـذر یک پـرِ عـلـمت            فوق فـوق بهـشت هم حـرمت

جسم هستی و بقعه‌ات جان است
حـرمـت مـلجاء گـدایـان است

حرف دل بود حرف اینجا شد            چـقـدر چـشـم تـار بـیــنـا شـد
لـب نــقـاره بــاز هــم وا شــد            فـلجـی گـفـت یا رضـا؛ پا شد

در شـلـوغـی آن هـمه فـریـاد
دخـتـرک ایـسـتاد و راه افـتاد

جان گرفته است دخترک پایش            گـل لـبـخـنـد روی لـب‌هـایش
تـازه شد تـازه رنگ دنـیـایش            رفـت آهـسـتـه سمت بـابـایش

چــشـم‌هـا اشـک شـوق آورده
دخـتـرش را پـدر بـغـل کرده

پـای این طـفـل خـوب شد اما            پـای طـفـلی رقـیـه نـه، اصلا
بر مـغـیـلان دویـد در صحرا            وای بـر دخــتــر و دل بــابــا

پدر آنـگـونه دخـتـر اینـگـونه
آن سر آنگونه این سر اینگونه

من كـیـسـتـم؟ کـبـوتـر بـی‌آشـیـانـه‌ات            محـتاج دست‌های تو و آب و دانـه‌ات

نـامت بـلـند مـثـل غـزل‌هـای آسـمـان            هشت‌ آسمان نشسته به ایـوان خانه‌ات

از کـوچـه‌بـاغ‌های نـشـابور رد شدی            با کوله‌باری از غم غربت به شانه‌ات

دل در مدینه عـاشق روی تو شد ولی            از کـوچه‌های تـوس گرفـتم نـشانه‌ات

دست من و ضریح تو ای هشتمین بهار            امـشب دلـم عجـیب گـرفـته بـهـانه‌ات

نـامِ شـما دوایِ تـمـامی دردهـاست            دارُالشفایِ کشورِ ما مشهدالرضاست
جانم فـدایِ شاهِ غریبی که آشناست            امضایِ تو مجوّزِ رفتن به کربلاست

بعد از دو ماه گریه و سینه‌زنی و آه
من آمدم به سویِ حریمت سلام شاه

اِی دستگیر فُلک وُ فَلک دستِ من بگیر            آزاد کن مـرا که شدم بنـده وُ اسـیر
از نوکرانِ صحنِ توأم ایهـا الامـیر            شرمـنده آمدم سَرَم اَنداخـتم به زیر

بد کرده‌ام اگر؛ به خودم کرده‌ام ولی
تو گریه کن به حالِ دلِ نوکرت علی

از زَهر بدتر است عملکردِ من رضا            زینت نشد برایِ تو این سینه‌زن رضا
خون کرده‌ام به قلبِ حسین و حسن رضا            حالا بساطِ توبه و یک بی‌کفن؛ رضا

این آخرین وصیتِ سلطانِ غربت است
تنها مسیرِ توبۀ ما اشک و هیات است

اینگونه دست وُپا زَدَنَت می‌کشد مرا            یابن الشَبیب گـفتی و رفـتیم کـربلا
زردی چهـرۀ تو و سرخی نیـزه‌ها            هر دو زبان گـرفـته بـیا مُنـتـَقِـم بیا

حُجـره شبیه گوشۀ گـودالِ غم شده
دلـواپـسـی اهـلِ مـحـّرم حـرم شـده

دلـتـنـگِ کـربـلا شـده‌ام آمـدم حـرم            دستِ نوازشی تو بکِش بَر روی سَرم
تو ایهـاالعـزیزی و من نیز نوکـرم            من را ببر حرم تو به همراهِ مادرم

هر چند رو سـیاه برای تـوأم رضا
من ندبه‌خوانِ صحن و سرایِ توأم رضا

ای جگر گوشه احمد جگرت می‌سوزد            یا رضا بال و پرت بال و پرت می‌سوزد

آمـدی آه! عـبـا روی سـر انـداخـتـه‌ای            زهر کاری شده یا اینکه سرت می‌سوزد؟

مثل او گریه کن ای مرد که آرام شوی            مثـل تو سـیـنه تنهـا پـسـرت می‌سوزد

باز با روضۀ زهـرا شده‌ای گـریـانـش            حجره انگار که در چشم ترت می‌سوزد

باز هـم روضـه گـودال بـه یـادت آمـد            کـربـلا آمـده و دور و بـرت می‌سوزد

آنچنان یاد حسینی که دلت کرب و بلاست            خیمه انگار که پیـش نظرت می‌سوزد

مثل یک مارگزیده به خودت می‌پیچی            جگـرت آه رضا بال و پرت می‌سوزد

میان حجره غربت به زیر پر سر داشت           و شوق بال گشودن به سوی دلبر داشت
چنان بنفشه که شبنم به برگ خود دارد           ز سوز زهر عدو دیده‌ای ز خون تر داشت

به هر نفس شرر از جان او زبان می‌زد           که او درون جگر شعله‌ای ز آذر داشت
به خاک حجره چو جدش به خویش می‌پیچید           دو دست بر جگر و ناله‌ای مکرر داشت
به حرمتـش قـسم حق را گواه می‌گـیرم           چنین غریب نمی‌شد اگر که خواهر داشت
دو چشم او به در و آرزوی او این بود           که روی دامن فرزند خود دمی سر داشت
رسـیــد در دم آخــر جــواد آل رســول           به غم سرشک تر از دیده پدر برداشت
پدر به زانـوی پُر مهـر او سرش بنهاد           نظر به روی پسر بهـر بار آخر داشت

بی بال و پر افتاده بودی کنج حجره            با چـشم تر افتاده بودی کـنج حجـره

حتی درون سیـنه‌ات انـفـاس؛ دردنـد            غـرق شـرر افتاده بودی کنج حجره

دور و برت لبـریزِ از خونابه بود و            دور از نظر افتاده بودی کنج حجره

آمد جـوادت سـر به دامـانش گذاری            وقتی به سر افـتاده بودی کنج حجره

هر چند از زهر جفا خونین دهن شد            شکـر خـدا بر پیکـر پاکـش کـفن شد

ای ضـامن آهـو؛ هـمۀ بـود و نـبـودم            قربان تو و لطف و عطای تو وجودم
جان می‌دهم آقا! عوضش عشق عطا کن            در معامـله‌ای یک طرفه طالب سودم

در بـیـن مـحــبـان تـو آلــوده تــریـنـم            شرمنـده از ایـنم که مـطـیع تو نبـودم

گه گاه تو را دیدم و نشناختم ای وای            صد حیف که آغوش برایت نگـشودم
گاهی به سر سـفـره کـنار تو نـشـیـنم            هـمراه تو ای شـاه غـذا مـیـل نـمـودم
یا فاطمه می‌گویم و این اذن دخول است            راهـم بده من سـیـنـه‌زن یـاس کـبـودم
گـفـتم به شما شیـعـه اثـنی عـشرم، نه            از کـودکی‌ام گـریـه کن جـدّ تو بـودم
در صحن دو چشم من از آن روز که وا شد
با گریه و با اشک حـسـیـنـیـه بـنا شد
ای حضرت سلطان بنگر حال گدا را            از من بخر این ناله و این اشک و بکا را
پـر بـاز نـکـردی و کـرم لا اقـل آقــا            وا کن به روی من یکی از پنجره‌ها را
ای دست شفا بخشی تو پنجـره فـولاد            انگار مسیح از تو گرفته است شفا را
این نقـطۀ پایـان محـرم، صفر ماست            امـضا بـنـمـا تـذکـرۀ کـرب و بـلا را
امروز، دو مـاه است عـزادار شمائیم            سخت است در آریم ز تن رخت عزا را
در روز سیه پوشی مان مادرمان بست            با دست خودش دگـمـۀ پیراهـن ما را
امـروز ولـی نیـست تـوقـع که بـیـایـد            باید که کـند دفـع خـطر شیـر خـدا را
جز اشک ندارم به کفم، شاید همین اشک            خـامــوش کـنـد دامـن اُمُّ الـنّـجـبــا را
امروز که از زهر، ز پا تا سرتان سوخت
انگار دوباره، پسِ در مادرتان سوخت
تـو آمـدی و بـود عـبـا بـر سـرت آقـا            خـون بود سـفـیـدی دو چـشم ترت آقا
وقتی به روی خاک نشـستی به گمانم            شـد زنـده تـو را خـاطـرۀ مـادرت آقا
ای لالـۀ شـاداب گــلـسـتــان امــامـت            دست چه کسی کرد تو را پرپرت آقا
این کیست امامه به سرش نیست؟ جواد است            از راه دراز آمــده تــاج ســرت آقـــا
شـد مـوقـع تـحـویـل امـانـات امـامـت            دادی به پـسـر خـاتـم انـگـشـتـرت آقا
صد شکر سر تو به روی دامن او بود            وقـتی که کـشـیـدی نـفـس آخـرت آقـا
چشم تو به ره ماند و نیامد به کنارت            در موقـع جان دادن تو خـواهـرت آقا
تشییع شدی لیک نه در زیر سم اسب            گل بود که می‌ریخت روی پیکرت آقا
کِی با لب تشته سرت از پشت بریدند؟
آیا پی انگـشـترت، انگـشت بـریـدند؟

پیش طبیب هستم و درمان نوشته است            درمان برای من رخ جانان نوشته است
فهـمـید بی قـراری من عـلتـش چه بود            دیدار روی ماه کـریـمان نوشـته است

آب و هوای ری به من مشهدی نساخت            در نسخه اش دیار خراسان نوشته است
دستی که لطف کرد مرا نوکرت نوشت            بر طالع بلـنـد تو سلـطـان نوشته است
هریک نخش علاج هزاران غم است و درد            بر روی پرچمی که رضا جان نوشته است
این کشور از چهار طرف بیمه رضاست            این را خدا به نقشه ایران نوشته است
آلــوده آمـدم کـه طـهـارت دهـی مــرا            حق شرح پاکی تو به قرآن نوشته است
رحمت به شیر مادر آن مست شاعری            کین بیت را برای تو اینسان نوشته است
ای آبروی جن و ملک خاک بوسی‌ات            عالم فدای جلـوه شـمس الشـمـوسی‌ات

ز سـیـنه آه بـرآریـد با همه شـررش            ز دیده اشک ببـاریـد تا رسد اثـرش

امام مفـترض الطاعه بر زمین افتاد            شبیه جدّ غریبش بخاک خورده سرش

میان حجره چو گودال دست و پا می‌زد            شبـیـه ما رگـزیده رسـید درد سـرش

به کام تشنه پسر را گهی صدا می‌زد            چه گویم از اثر زهر کینه بر جگرش

رسید زادۀ زهـرا به طـرفـة العـیـنی            سـر مـبـارک بـابـا به دامن پـسـرش

به کربلا همۀ ماجـرا شده با لعـکـس            سـر مـبـارک اکـبـر به دامن پـدرش

میان حجره امام غـریب بود و جواد            ولی به قتل علی لشگری‌ست دور و برش

میان حـجـره پـسر در کـنار بابا بود            ولی کنار علی چند نیزه در کـمرش

صدای یا ابـتـای عـلـی که بود بـلـند            رسید قبلِ حسین، آهنی به فرق سرش

شبـیه باز شکاری رسید با دل خون            نه قوتی به کمر، نه رمق به بال و پرش

نگـاهِ حـسرتِ بابـا به ارباً اربا، بود            نشست کوه به زانو، شکسته شد به برش

صدای عمه می‌آید، علی ز جا برخیز!            خدا کند که نیفـتد به جسم تو گذرش

بی‌تو می‌مـاند فـقط رنج عـبادت‌هـایشان           بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان

حرف‌ها در سینه داری و نداری محرمی           مردها در سـینه می‌ماند شکـایت‌هایشان

سکه‌ها، سردار‌ها را چون غلامی می‌خرند           وه در آن بازار، پائین بود قـیمت‌هایشان

خون دل از سرزنش‌ها می‌خوری و می‌خورد           بر دل آئـیـنـه‌ات سنـگ مـلامـت‌هـایشان

ای امیر صف‌شکن! صفین به خود لرزیده است           پیش شمشیر تو پوشالی‌ست هیبت‌هایشان

بر تن دشمن به جز پیراهن نیرنگ نیست           نیستی یک لحظه غافل از سیاست‌هایشان

شانـه‌هـایت کم نیـاوردنـد زیـر بـار درد           خم نخواهد کرد پشتت را خیانت‌هایشان

خار‌ها رفته‌ست در چشم حقـیقـت‌بینِ تو           کوچه‌ها شرمنده از دست جسارت‌هایشان

انتظـار تـیـز تیـغ مـا به پـایـان می‌رسـد            تـازه آن دم هست آغاز مصیبت‌هایشان

صبح ازل طلوعش با طلعت حسن بود            وَالشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا در صورت حسن بود

یک ذرّه خاک او ماند ما را درست کردند            گویا که خلفت ما از خلقت حسن بود

بابا همیشه می‌گفت دیدی خدا کریم است؟!            نانی که خوردی امشب از برکت حسن بود

هرجا حسین قدم زد دنبال مجتبی بود            شخصاً حسین محو شخصیت حسن بود

با دوستان محبّت با دشمنان مروّت            این خُلق در یکی بود او حضرت حسن بود

یک گوشه چشم کرد و شش گوشه را بنا کرد            کرببلا محـیطش تا تربت حسن بود

صد سال اشک آدم یک گریۀ شبش بود            صدسال صبر ایوب یک ساعت حسن بود

در کوچه پیش رویش کشتند مادرش را            فریاد ازین زمانه این قسمت حسن بود